Ishavskjerringa

Eg synest Ishavskjerringa i Brandal på Sunnmøre er eit 

flott syn der ho står ved 

Ishavsmuseet Aarvak

 vender blikket mot havet

og har Sunnmørsfjella bak seg.

Monumentet er laga av
kunstnaren Tore Bjørn Skjølsvik.

" ISHAVSKJERRINGA

Sidan Sunnmøringane starta selfangst har der heile tida
 vore ei dame det har blitt snakka lite om. "Ishavskjerringa".
 Ho som alltid sat igjen heime

 når mannen og ofte både ein og fleire søner reiste på ishavet.

 Som regel byrja dei på denne farefulle seglasen så snart 
dei hadde fått prestehanda på seg.

Dei tenkte ikkje så mykje på faren med det, 
men meir enn ein gong har både far og son kome vekk på same skute. - 
Dei var sterke, sjølvstendige kvinnfolk. Ofte med store barneflokkar,
 som heldt styr på det meste medan mennene var på ishavet.
 Dei hadde ikkje radio som kunne melde ifrå heim korleis stoda var. 
Ho som sat heime visste ingen ting frå dei gjekk ut kring neset 
og til skuta kom siglande inn mot heimestrender igjen.

 Der sto ho, ute på yttarste neset og speida etter skuta 
når den var ventandes heim  Var flagget på heil eller halv stang tru? 
Ofte kom dei ikkje i det heile tatt.

 Skuteforlisa var mange og dramatiske.
 Dei største katastrofane var i 1917 då sju skuter forliste,
 seks i isen og den sjuande på veg til Grønland.

 87 mann kom vekk. Den andre var så seint som i 1952 då det kom vekk 

fem skuter med 78 mann. 
48 koner med 98 umyndige born sat igjen heime utan sin forsørgjar.

Ishavskjerringa hadde ansvaret for heimegard med krøter, sauer, 

slotten og ofte ein stor barneflokk. Ho rodde også små - sjøen

 for å spe på hushaldinga.

Monumentet over "Ishavskjerringa" er no kome på plass

 ved uteområdet på Ishavsmuseet i Brandal. 

Den skal minne oss alle, både i dag og i framtida,

 om deira store innsats og ansvar for barneflokk,

 besteforeldre og heimegard. Medan mennene kjempa sin kamp 

mot naturkreftene på ishavet for å ha eit levebrød

 og i mange tilfelle aldri kom heim."