Fengslande

Eg kjende eg vart fengsla, eller bergtatt

då eg las boka 

Kvinner som bygde ein by

av Trudi Henrydotter Eikrem - historikar.

Boka handlar om livet til åtte kvinner i Ulstein kommune,

som kvar på sin måte har sett sitt

preg på utviklinga av lokalsamfunnet sidan

1960 åra.

Historiene kom til etter påtrykk frå mor til forfattaren,

ei av dei åtte portretterte kvinnene i boka.

Ho minte dattera på at 

det er mennene si historie som er nedskriven,

forteljingar om fiskeri, om fiskarbonden og skipsverft,

av og til ei forteljing om eitt og anna kvinnfolk.

Men skulle ein tru historiebøkene var det talet på born som

vitna om at det har budd kvinner i dette samfunnet.

Ho spurde dattera om ho ikkje kjende seg

forplikta til å jamne ut 

skilnaden.

Eg fekk boka i julegåve, og har virkeleg kosa meg 

med den.

Skal eg vere personleg så må eg seie eg er stolt over

å ha fått vere med i ein liten del av 

det nokre av kvinnene fortel.

Eg vil nemne tre av dei.

Asbjørg.

Før det var organisert heimesjukepleie måtte sosialsjefen som òg var sjukepleiar 

engasjere sjukepleiarar i bygda som var tilgjengelege til

å ta seg av stell og tilsyn i heimane.

Eg hugsar eg tenkte at eg skulle hatt "ødemarkstillegg",

der eg rodde over fjorden så gnuane på tommelane blødde...

Det var mange spennande oppdrag rundt i kommuna

for ein nyutdanna sjukepleiar..

Oddny.

I 1976 opna sjukeheimen i kommuna.

Der var fødestove.

Sjukepleiarane som hadde vakt på huset,

 assisterte jordmora under fødslar.

Mang ein gong fekk eg vere i lag med henne og

oppleve den gode roa ho utstrålte

og det store underet det er kvar gong eit

barn kjem til verda.

Som eg skreiv HER

 hadde eg heimefødsel i 1973 så

og kjende att kor den fantastiske jordmora

tok seg av den fødande og det nye barnet.

Inger.

Den tredje eg vil nemne er sjukepleiaren som tok utdanning

tidleg, og som etterpå var mange år heime og 

tok seg av familia si.

Då sjukeheimen opna begynte ho der som

54 åring og jobba der til ho var langt over 70 år.

Eg var så heldig å få jobbe i lag med den

flotte kvinna i mange år.

Eg ser tilbake på åra i lag med desse kvinnene med stor glede.

Boka er lokal, men kan vere interessant for

dei som bur i andre delar av landet òg.

For historia er nok skriven på same måten overalt,

med fokus på mennene sin innsats.

I epilogen reflekterer forfattaren over

tida då desse kvinnene vaks opp og det samfunnet

som dei tilhøyrde. Om frivillege organisasjonar som var

førande for mange av velferdstenestene me har i dag,

og som stort sett var drive av frivillege kvinner.

Her var mykje interessant å lese !

Onsdagstema